Niets mooiers dan je op de vroege morgen, met een mok koffie binnen handbereik, lekker ergeren aan hetgeen het regionale sufferdje je voorschotelt. Ook deze ochtend kon ik mijn hart weer ophalen. Paginabreed verhaalt de krant erover dat in Breda een monument onthuld wordt voor kinderen die op die plek zijn omgekomen. Niks mis mee, zult u zeggen, en dat vind ik ook. Een foto toont het kunstwerk: een blauwe boog van ‘Duitse klei’ (huh?) met zeven gekleurde bolletjes eromheen en in het artikel vertelt de kunstenaar ons, nitwits, wat het voor moet stellen.
En daar wringt nou mijn schoen. Uitleggen wat het verbeeldt? Kan zo’n figuur niet gewoon iets maken waarvan zelfs ík gewoon kan zien wat het is? Ook in mijn dorp zijn we overspoeld met gedrochten waarvan je alleen maar weet wat het voorstelt als je het gegraveerde bordje eronder gelezen hebt. Voortdurend zie ik dat ‘kunst’ niet gaat over wát je maakt maar over hoe je het verkoopt. De commissies die dit soort ‘creaties’ met ooh’s en aah’s overladen bestaan, naar mijn idee, uit met hetzelfde sop overgoten charlatans als de ‘artiest’ in kwestie. Een hautain kunstkliekje dat elkaar veren in de reet blijft steken en ons, gewone stervelingen, opdraagt waar we bewonderend naar moeten kijken.
Ooit had ik de ambitie kunstenaar te worden. In een grijs verleden bezocht ik zelfs enige tijd de gerespecteerde kunstacademie in den Bosch. Het waren fantastische jaren gelardeerd met immense hoeveelheden goedkope drank en vooral massa’s zeer gewillige vrouwelijke studiegenoten. Toch ben ik uiteindelijk op school gaan vertellen dat ik er mee kapte. Mijn motivatie dat ik er niet werd opgeleid tot kunstenaar maar tot kunstenmáker oogstte geen applaus. En kunstenmakers, daar stikt het van, in het artistieke wereldje.
Naschrift: Zojuist heb ik een fantastisch kunstwerk gekleid. Ik zag meteen dat het bijzonder bruikbaar is als monument voor de watersnoodramp in 1953. Of willekeurig welke overstroming dan ook; zoek maar een goeie uit. De enigszins vormeloze bruine massa in het midden symboliseert een dorp omringd door troebel water. De aandachtige beschouwer ziet zelfs het puntje van de kerktoren omhoogsteken.