“Laten we eerst een keer gooien voordat we serieus gaan zitten zwetsen.” Mijn maat knikt naar het stukgegooide dartbord in de hoek en steekt tegelijkertijd met een routineus gebaar twee vingers op naar de barman. Ik heb, voor een opdracht van school, met hem afgesproken in onze stamkroeg om een keer te kletsen over mijn blogjes. Zonder mijn antwoord af te wachten glijdt hij van zijn kruk, loopt naar het bord en begint driftig het volgeschreven scorebord schoon te vegen.
“Weet je wat het is met die stukjes van jou? Eigenlijk heb je gewoon niks zinnigs te melden.” Hij trekt met een beslist gebaar zijn pijltjes uit het leren hoesje. Natuurlijk heeft hij eigen pijlen. Dure zelfs, met koddige flights erop van een bekende darter. Ik niet; ik ben veroordeeld tot het gehavende setje dat al in het bord stak.
Hij gooit meteen een triple en een enkel twintig met de eerste twee darts en vloekt als de derde van het bord ketst. Ik gooi ook, maar mijn score is niet om over naar huis te schrijven. Zoals gewoonlijk. “Zelfs mijn Anja leest die verhaaltjes van jou niet meer.” Hij gooit een enkele vijf en ik zie zowaar weer een kansje maar dat trapt hij subiet weer de grond in door een maximale score te halen met de laatste twee pijlen. “Terwijl ze in het begin toch een van je trouwe lezers was.”
Ik doe er het zwijgen toe en weet in mijn beurt zowaar een triple te raken; de twaalf weliswaar, maar toch. Om het te vieren neem ik een slok van mijn biertje. Nonchalant, zo lijkt het, gooit hij weer een verbluffende honderdveertig. “Eat this van Gerwen” bulkt hij terwijl hij de pijlen uit het bord rukt. “En weet je”, kakelt hij terwijl hij zijn monsterscore op het bord kalkt, “in het begin was je effe leuk, maar nu begin je een ouwe zeur te worden.”
Natuurlijk wint hij het potje; op zijn sokken. Als hij zijn dubbel het bord in jaagt sta ik nog tegen een hopeloze achterstand aan te kijken. “Doe maar een pint voor deze jongen” grijnst hij me toe, terwijl hij zijn darts in het sjieke etuitje terugsteekt, “een grote.”
De rest van de avond verloopt enigszins in mineur, voor mij althans. Voor mijn kameraad niet. Die wordt liederlijk bezopen, laat midden op de dansvloer zijn broek zakken, staat op de wc te bekken met een blonde sloerie van duizend weken met grote tieten en wordt, na tegen de bar gepist te hebben, de kroeg uit gebonjourd.
Zo, nou eens kijken of Anja mijn stukjes niet meer leest.