Column in het Weekblad voor Deurne, 5 januari 2023.
Natuurlijk begin je een kakelvers jaar met grootse plannen; ook ik. Sterker nog, ik had me vóór de afgelopen feestdagen al van alles voorgenomen. Die laatste weken van het jaar blijken telkens weer funest voor mijn gestel, dus ik had de intentie, mezelf hoestend in de spiegel bekijkend, die bui voor te zijn. Ook het doemscenario wat mijn voortreffelijke huisarts (hoi Victor, gelukkig nieuwjaar, koop dit jaar nou eens een échte auto) mij telkens voorspiegelt speelde hierin mee natuurlijk. Achteraf concludeer ik dat mijn geest willig is, mijn vlees zwak (ik heb geen ruggengraat, enkel twee ruggenwervels met daar tussenin een soort tuinslang) en dat het sowieso de schuld van anderen is dat er weer niks van terecht kwam.
Zo stopte ik deze keer nog vóór de kerst alwéér met roken. Tot een onverlaat pontificaal een pakje onder mijn neus hield. Vooruit, nog ééntje dan, écht de allerlaatste. Ik zou me ook niet te buiten gaan aan overmatig eten deze dagen en dat ging eigenlijk prima. Zolang ik alleen thuis was tenminste. En de supermarkt angstvallig meed. Echter, al mijn véél te gastvrije familieleden bleken zonder uitzondering wederom voortreffelijke koks. Meer hoef ik niet te zeggen toch?
En dan minder drinken. Ik hoor het mijn maten nog zeggen; ‘doe nie zo flauw jonge, vat er toch inne’. Laten we het er op houden dat ze prima smaakten. En nu piepend, krakend en vadsig de balans opmakend na deze desastreuze weken besluit ik alwéér dat het helemaal anders wordt.
Roken is voor sufferds, dus daar zet ik definitief een punt achter. Van oeverloos vreten ga ik me alleen maar ongemakkelijk voelen, dus ook daar gaat een eind aan komen en gezuip leidt uiteindelijk enkel tot katers en excuses voor liederlijk gedrag. Genoeg is genoeg. Mijn favoriete drankenboer (hoi Peter, de beste wensen nog) zal het gaan voelen in zijn kassa verdomme.
Overigens; mocht u me tóch treffen met een glas in de hand grijp dan beslist niet in. Waarschijnlijk is dat dan net het allerlaatste, gewoon om het af te leren. En dat wilt u me niet ontzeggen, toch?
Het ga u bijzonder, dit nieuwe jaar, en mij ook.