Column in het Weekblad voor Deurne, 27-10-2022
Wij Nederlanders zijn een volk van klagers, zo wordt gezegd. Nou is dat nogal generaliserend, vooral omdat het vrijwel altijd minderheden zijn die dat doen. Een voorbeeld? Nou, krap zeven op de honderd Nederlanders bijvoorbeeld, maken gebruik van het openbaar vervoer. Maar die zeven grijpen wel ieder hondsgezeik aan om te jeremiëren dat er van alles mis mee is. Nou zult u mij wel voor onnozel verslijten, maar blijkbaar vindt dan drie-en-negentig (!) procent van onze landgenoten dat al die treinen prima rondkachelen toch? Kwestie van simpel rekenwerk. Het blijkt dus gewoon een akelig kleine groep te zijn die loopt te blèren.
Hetzelfde geldt ook voor de ziemelaars die (soms zelfs terecht) kermen over de stank van intensieve veehouderijen. Da’s maar een belachelijk klein deel van de bevolking volgens mij. In grote delen van het land, en dan met name in de Randstad waar verreweg de meeste mensen wonen, hoor je nooit iemand over een iets te plattelandelijk luchtje toch? Ook hier dus een mauwende minderheid.
Vooruit dan, nog zo’n staaltje; je kunt de kwelkast niet aanzetten of er verschijnen hordes zuchtende figuren die piepen dat ze de energierekening en de boodschappen niet meer kunnen betalen. En dat hun hele huishouden deze winter zeker van de honger dood zal vriezen en van de kou zal verhongeren. Tja, da’s vervelend, dat snap zelfs ik met mijn houtkachel en mijn bult stookhout nog wel. Maar laat het nou eens een procent of tien van de bevolking zijn die het echt niet gaat redden. Die andere negentig staan ook niet te juichen wanneer de gasrekening op de mat valt, maar die maken er niet zo’n drama van. Inderdaad; alweer een jammerende minderheid.
Nou ving ik op dat door die oorlog ginds ver weg het graan zo duur is geworden dat alle bierprijzen dramatisch omhoog zullen gaan. Tju toch, dat kunnen we toch niet toelaten? Er moet toch een dikke meerderheid te vinden zijn die daarover keihard wil gaan zeuren? Nou dan; die tot nu toe nog steeds oorverdovend zwijgende massa moet nu achter mekaar luidkeels van zich laten horen. De barricades op verdomme!
Het ga u bijzonder en mij ook.